Δενδροφύτευση
3ο Γυμνάσιο ΙεράπετραςΤην Παρασκευή 3/12/21 το σχολείο μας υλοποίησε με ενθουσιασμό και προθυμία τη διαδικασία της δεντροφύτευσης στο σχολικό μας κήπο μετά τη διανομή δέντρων και θάμνων από το ΠΕΚΕΣ Κρήτης και σε συνεργασία με την κ. Ραμουτσάκη Ιωάννα [ συντονίστρια εκπαιδευτικού έργου των φιλολόγων του ΠΕΚΕΣ Κρήτης ] .Υπεύθυνες καθηγήτριες της δράσης ανέλαβαν : η Ζερβαλάκη Π. και η Χαλέπη Κ. και υπεύθυνη σχολική ομάδα ορίστηκε το Γ3.
Αρχικά προηγήθηκε συζήτηση για την αξία της δεντροφύτευσης με σκοπό την ευαισθητοποίηση των μαθητών για το περιβάλλον. Ανατέθηκε στη συνέχεια σε ομάδες μικρή έρευνα για τη συλλογή πληροφοριών για τα δέντρα που θα δεντροφυτευτούν και θα εμπλουτίσουν τον σχολικό μας κήπο και την συλλογή σχετικών μαντινάδων. Ορίστηκε επίσης ομάδα φροντίδας για την φετινή σχολική χρονιά μέχρι να μεταβιβαστεί η ανάλογη φροντίδα σε άλλη ομάδα για την επόμενη σχολική χρονιά.
Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες που καταγράφουν τη σχετική δράση και μικρό δείγμα από την εργασία των μαθητών μας.
TO…ΤΑΠΕΙΝΟ ΠΟΥΡΝΑΡΙ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Σε κάποια από τις αποδράσεις σας στη φύση σίγουρα θα πετύχετε και πιθανόν θα προσπεράσετε το “ταπεινό” πουρνάρι.
Είναι από τα φυτά με τη μεγαλύτερη εξάπλωση στον ελλαδικό χώρο. Φυτρώνει από τα όρια της θάλασσας έως τα χίλια μέτρα υψόμετρο. Θα το συναντήσουμε με τη μορφή θάμνου ή δέντρου
που μπορεί να φτάνει και τα 6 μέτρα σε ύψος. Τα βελανίδια του πουρναριού είναι τροφή για τα ζώα όπως κατσίκια η αγριογούρουνα. Στην περίοδο της κατοχής βέβαια οι άνθρωποι έφτιαχναν αλεύρι από αυτά.
Το πουρνάρι είναι ένα από τα πιο σκληρά ξύλα γι’ αυτό είναι γνωστό και ως «σιδερόξυλο». Είναι ιδανικό για διάφορες κατασκευές και παλιότερα χρησιμοποιήθηκε ευρέως για την κατασκευή αμαξών.
Από νωρίς συνδέθηκε με διάφορους μύθους και δοξασίες. Ο πρίνος (πουρνάρι), η δρυς και η βελανιδιά ήταν ιερά δέντρα αφιερωμένα στον θεό Δία. Συνδέθηκε επίσης με τις Αμαδρυάδες
και τις Δρυάδες που ήταν νύμφες ή τα πνεύματα των δέντρων. Αν πέθαινε ένα δέντρο πέθαινε και η νύμφη του. Για το λόγο αυτό οι θεοί τιμωρούσαν όποιον θνητό έβλαπτε ένα δέντρο.
Στη λαϊκή παράδοση ακόμα επιβιώνουν έθιμα που σχετίζονται με το πουρνάρι. Στα χωριά της Άρτας για παράδειγμα, σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα, τη νύχτα των Χριστουγέννων πήγαιναν οι βοσκοί να προσκυνήσουν. Επειδή όμως υπήρχε σκοτάδι έκοβαν ένα ξερό πουρνάρι, του έβαζαν φωτιά και έπαιρνε ο καθένας από ένα κλαδί. Από τότε λοιπόν, όποιος πάει στο σπίτι του γείτονα για να ευχηθεί, πρέπει να κρατά ένα κλαρί πουρνάρι. Στο δρόμο το ανάβουν και το πηγαίνουν αναμμένο ως το σπίτι τους γεμίζοντας έτσι χαρούμενες φωτιές και κρότους τα σκοτεινά δρομάκια του χωριού. Σε κάποιες περιοχές της Θεσσαλίας, οι νοικοκυρές κρύβουν μέσα στην πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα εκτός από το φλουρί κι άλλα “τυχερά”. Ένα από αυτά είναι ένα φύλλο πουρναριού, το οποίο συμβολίζει τη δύναμη για όποιον το κερδίσει.
Από τη φωτιά βγαίνει καπνός και από τα μάτια δάκρυ
κι από την καρδιά ο στεναγμός σαν το πουρνάρι ανάφτει.
